Έτσι δεν γίνεται αποδεκτός ο Ζαρντίμ

Αμιγώς αγωνιστικές κρίσεις για τον Ζαρντίμ δεν έχω κάνει ακόμα, γιατί δεν μπορώ τις βιαστικές κρίσεις, ειδικά για προπονητές που τώρα μαθαίνουμε και τώρα οι ίδιοι μαθαίνουν καλύτερα το υλικό τους.

Μέχρι να ρίξουμε μια συνολική ματιά, ας σημειωθούν επιγραμματικά τα εξής: Αυτά που έχουμε δει μέχρι στιγμής είναι καλά έως πολύ καλά διαστήματα σε παιχνίδι αναμονής, οργάνωσης, αναχαίτισης και συντήρησης (πρώτο μισάωρο με Σάλκε, πρώτο 50λεπτο με Άρσεναλ, αγώνας με Ατρόμητο) και λίγα έως ελάχιστα πράγματα στο θέμα της πρωτοβουλίας, της δημιουργίας με σχέδιο και του σεναρίου "αμυνόμαστε, αλλά έχουμε και τρόπο να επιτεθούμε στην κόντρα".

Στο κομμάτι της "αντίδρασης" στη "δράση" του αντιπάλου, ο Ζαρντίμ έδειξε πως ξέρει να περιμένει και να είναι καλά στημένος, συμπαγής. Για τα υπόλοιπα, είμαστε ακόμα σε αναμονή.

Ο Ζαρντίμ στο επίκεντρο...

Έτσι τελείωνε το κείμενο που δημοσιεύτηκε μετά το Άρσεναλ-Ολυμπιακός. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα της συνολικής ματιάς, μιας και πέρασε κι η 6η αγωνιστική και το δείγμα είναι αρκετό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως οι Άγγλοι θεωρούν το πέρασμα έξι αγώνων πρωταθλήματος ως το σημείο που μπορούν να γίνουν πιο σίγουρες κρίσεις και γι' αυτό και πάντα τα πινακάκια της φόρμας στο στοίχημα έχουν τους τελευταίους έξι αγώνες κάθε ομάδας.

Το timing βέβαια είναι περίεργο, γιατί ο τελευταίος αγώνας και η γιούχα στο φινάλε έχει φέρει ήδη τον Ζαρντίμ στο επίκεντρο και έχει δώσει το σύνθημα για επικριτικά σχόλια, που όπως πάντα έχουν μεγάλη δόση υπερβολής. Το θέμα, όμως, δεν είναι να υψώσουμε τη φωνή μαζί μ' αυτές που ακούγονται μετά το 1-0 με τον Αστέρα, αλλά να ρίξουμε μια συνολική ματιά.

Κι εδώ βοηθούν αυτά που είχαμε πει μετά τον αγώνα με την Άρσεναλ, παιχνίδι που αξίζει να σημειωθεί πως είχε αντιμετωπιστεί με ύμνους για τον Πορτογάλο προπονητή. Βοηθάνε γιατί μπορεί να γίνει σαφές πως οι κρίσεις δεν αφορούν πράγματα που πρωτοεμφανίστηκαν την Κυριακή απέναντι στον Αστέρα, αλλά αντιθέτως ήταν ορατά εδώ και καιρό για όποιον ήθελε να τα δει.

Όπως επιγραμματικά σημειώσαμε και την Πέμπτη, προπονητική σκέψη και σφραγίδα Ζαρντίμ έχουμε δει μόνο στον τομέα της αναμονής, της αναχαίτισης και της καλής οργάνωσης πίσω από την μπάλα. Πρώτα ήρθε το παιχνίδι με την Σάλκε. Όσο το ματς ήταν στο 0-0, ο Ολυμπιακός ήταν καλά οργανωμένος, χωρίς ρίσκα στην επίθεση, με σαφή προτίμηση στον χαμηλό ρυθμό και στον έλεγχο του αγώνα.

Κατέβηκε για να χάσει αξιοπρεπώς...

Ένα παθητικό "βλέποντας και κάνοντας", που το μόνο του πρόβλημα ήταν πως οι Γερμανοί έπαιρναν όλες τις κεφαλιές στην περιοχή του Ολυμπιακού κι ήταν νομοτελειακό πως κάποια στιγμή θα σκοράρουν, έστω κι αν το σχέδιο έμοιαζε να πηγαίνει καλά. Κι όταν το έκαναν κι ο Ολυμπιακός αναγκάστηκε να βγει να παίξει, όλα πήγαν περίπατο, χάθηκε κάθε συνοχή και κάθε έλεγχος, γεγονός που φάνηκε ξεκάθαρα όταν οι ερυθρόλευκοι κατέρρευσαν ακόμα κι όταν ισοφάρισαν.

Πρώτο ματς των ομίλων ήταν, ο Μανιάτης προερχόταν από τραυματισμό, ο Μανωλάς έδινε τον πρώτο αγώνα σε τέτοιο επίπεδο, τα άλλοθι και οι δικαιολογίες ήταν πολλές. Ακολούθησε το επόμενο σχετικά δυνατό τεστ στο Περιστέρι. Ο Ολυμπιακός βρήκε (από στημένο) το γκολ που έψαχνε με τον Φουστέρ και μετά αρκέστηκε σε παθητικό ρόλο. Το 0-1 έγινε αποδεκτό μ' αυτόν τον γελοίο όρο της "επαγγελματικής νίκης", με την ομάδα να αποσπά για πρώτη φορά εγκωμιαστικά σχόλια για την καλή αμυντική λειτουργία, την άμυνα που δένει, κτλ.

Ήρθε και το παιχνίδι στο Έμιρεϊτς και δεν χρειάζεστε εμένα να αναλύσω σε βάθος το πως έπαιξε ο Ολυμπιακός. Γεμάτο κέντρο, τοποθέτηση χαμηλά στο γήπεδο, κοντά οι γραμμές, προσήλωση, αλλά ταυτόχρονα ελάχιστη μέριμνα για το πως θα απειλήσει η ομάδα, έστω και στην κόντρα.

Η περίφημη φάση με την ευκαιρία του Μασάδο δεν νομίζω πως αρκεί για να μιλήσουμε για επιθετικό σχέδιο, ούτε βέβαια φτάνουν οι ατομικές προσπάθειες του Μήτρογλου ή το γκολ από μια μακρινή σέντρα του Γκρέκο, με τον Έλληνα επιθετικό να είναι ο μοναδικός παίκτης στην περιοχή. Όπως συζητούσαμε και την Πέμπτη, ο Ολυμπιακός κατέβηκε για να χάσει αξιοπρεπώς, το πέτυχε και δεν δικαιολογείται καμία κουβέντα για αδικία ή μαγική εικόνα, αφού η ομάδα δεν διεκδίκησε τίποτα περισσότερο απ' αυτό που πήρε.

Έχουμε δει, λοιπόν, καλά έως πολύ καλά διαστήματα αναμονής, συνολικής αμυντικής λειτουργίας κι οργάνωσης, χωρίς ταυτόχρονα να έχει φανεί κάποια ικανότητα για παιχνίδι στην κόντρα, αφού και στις τρεις περιπτώσεις που αναφέραμε, οι φάσεις του "Ολυμπιακού της αναμονής" ήταν πολύ λίγες.

Με την μπάλα στα πόδια τι έχουμε δει; Η κουβέντα που ξεκίνησε μετά τον αγώνα στον Αστέρα κάνει λόγο για πρόβλημα στην δημιουργία ευκαιριών, για ελάχιστες φάσεις που προκύπτουν από συνεργασίες, για αδυναμία στο άνοιγμα μαζικής άμυνας, που αναγκάζει σε μακρινά σουτ, και για γκολ που έρχονται είτε από ατομικά προσόντα των παικτών είτε από στημένα.

Συγχωρέστε με, αλλά τι διαφορετικό είχαμε δει στα προηγούμενα ματς;

 "Μετά τον Αστέρα προφήτης..."

Στην πρεμιέρα με τη Βέροια ήταν νωρίς για κρίσεις, αλλά νομίζω πως θυμάστε πως το ένα γκολ ήρθε με τρομερό τακουνάκι του Τζεμπούρ και το νικητήριο γκολ και το δοκάρι του Μοντέστο είχαν έρθει μετά από εκτελέσεις κόρνερ. Τις πιο καθαρές ευκαιρίες στην κανονική ροή του αγώνα τις είχε η Βέροια, με πρωταγωνιστές τον Ολαϊτάν και τον Ιωάννου.

Απέναντι στον ΠΑΣ μια απ' τα ίδια. Για μια ώρα παιχνιδιού ο Ολυμπιακός δεν είχε φτιάξει ούτε μια ευκαιρία στην κανονική ροή του αγώνα και όλες οι φάσεις μέχρι το 60’ είχαν έρθει από στημένες μπάλες. Στην ουσία η καλά οργανωμένη άμυνα του ΠΑΣ δεν άνοιξε ποτέ, αφού το πρώτο γκολ του Ολυμπιακού ήρθε από κλέψιμο, που βρήκε ανοιχτή την άμυνα των γηπεδούχων, και το δεύτερο από εκπληκτική μπαλιά του Ιμπαγάσα στον Τζεμπούρ, με τον Αργεντίνο να βρίσκεται κάτω από τη σέντρα.

Επιπλέον, στο ματς στα Γιάννινα είχαμε δει κι άλλα από τα προβλήματα για τα οποία γίνεται λόγος μετά τον αγώνα με τον Αστέρα. Και δεν μιλάω για το γκολ του ΠΑΣ, που είχε έρθει από λάθος των Κάρολ-Σιόβα, αλλά για την παθητική στάση του Ολυμπιακού μετά το 60’ και κυρίως την αδυναμία του να "σβήσει" το ματς. Άλλο πράγμα το πέφτω λίγα μέτρα πιο πίσω, έχω ασφαλή κατοχή μπάλας και κρατάω δυνάμεις, κι άλλο το αφήνω την μπάλα στον αντίπαλο και του επιτρέπω να διεκδικήσει κάτι μέχρι το τέλος.

Και για μην κατηγορηθώ για "μετά τον Αστέρα προφήτης", αυτά ακριβώς έλεγε κι η ματιά που είχαμε ρίξει τότε, μετά το τέλος του αγώνα στα Γιάννινα. Τότε το ματς είχε έρθει μετά από ευρωπαϊκό αγώνα, αυτό με τον Αστέρα ήρθε μετά την μάχη στο Έμιρεϊτς, οπότε η κούραση κι η συντήρηση δυνάμεων μπαίνει καλώς στην κουβέντα. Όμως, η σωστή αντιμετώπιση είναι το κράτημα μπάλας, όχι να την αφήσεις οικειοθελώς στον όποιον αντίπαλο για να παλέψει μέχρι τέλους για τον πόντο και να τον χάσει στις λεπτομέρειες. Διπλή ευκαιρία είχε στο 93’ ο ΠΑΣ, δοκάρι ο Αστέρας.

Τι ακριβώς εννοεί ο Πορτογάλος;

 Τι μένει; Οι τεσσάρες απέναντι σε Λεβαδειακό και Πανθρακικό στο "Καραϊσκάκης", με τον Ολυμπιακό να ανοίγει το σκορ και στα δύο παιχνίδια στο πρώτο πεντάλεπτο. Ω, τι σύμπτωση, αμφότερα τα γκολ είχαν έρθει από στημένα. Δεν δικαιούμαι να μιλάω εξ ονόματος τους, αλλά δεν νομίζω πως οι φίλοι του Ολυμπιακού που είχαν πάει στο γήπεδο σ' αυτά τα δύο ματς έφυγαν από το Φάληρο χορτασμένοι από ποδόσφαιρο και πεπεισμένοι πως η ομάδα έχει βρει τον εφετινό τρόπο παιχνιδιού, πρωτοβουλίας και παραγωγής.

Το θέμα δεν είναι ποτέ το τι γράφει το ταμπλό. Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε πέρυσι έχασε 1-0 από την Ξάνθη στα Πηγάδια, αλλά αν κάτσουμε να μετρήσουμε τις κλασικές ευκαιρίες που έχασε θα χρειαστούμε άλλες 200 λέξεις. Το πρόβλημα δεν είναι αν το σκορ μένει στο ισχνό 1-0 ή 2-1 ή αν ανεβαίνει στις τεσσάρες, αλλά αν υπάρχει αναγνωρίσιμο επιθετικό σχέδιο στο χορτάρι και σαφής τρόπος παραγωγής, που δεν βασίζεται μόνο στα ατομικά προσόντα και τις στημένες φάσεις.

Κι αυτά απουσιάζουν εξ αρχής, είτε κάποιοι το είδαν τώρα, είτε το έχουν παρατηρήσει και στα προηγούμενα παιχνίδια. Και για να το κλείσουμε, να σταθούμε στις δηλώσεις του ίδιου του προπονητή. Μετά τον αγώνα με τον Αστέρα ο Ζαρντίμ είπε πως δεν έχει δει ακόμα κάποια ομάδα να παίζει όπως κι ο Ολυμπιακός, προκαλώντας δύο απορίες.

Η πρώτη είναι πως γίνεται να έχει φτάσει Οκτώβριος και να εντυπωσιάζεται ακόμη ο Ζαρντίμ από το πως αντιμετωπίζουν οι ομάδες τον Ολυμπιακό, λες και νόμιζε πως ήρθε στο πρωτάθλημα του "όλοι παίζουν ανοιχτά", λες και δεν έχει βρεθεί ακόμα ένας να του πει "κόουτς, έτσι θα μας παίζουν σχεδόν όλοι, εντός κι εκτός".

Η δεύτερη απορία είναι κι η πιο σημαντική: τι ακριβώς εννοεί ο Πορτογάλος όταν λέει "να παίζουν όπως εμείς"; Πως παίζει δηλαδή ο Ολυμπιακός μέχρι στιγμής; Ο Τσιώλης πάντως τον χαρακτήρισε αργό και προβλέψιμο, ενώ ο Τζεμπούρ μίλησε για μεγάλες αποστάσεις στις γραμμές της ομάδας και τρόπο παιχνιδιού που δίνει πολύ χώρο κι αυτοπεποίθηση στον αντίπαλο.

Τώρα, λοιπόν, που κόσμος, Τύπος, αντίπαλοι, αλλά και οι ίδιοι οι παίκτες (Ιμπαγάσα, Τζεμπούρ) διατυπώνουν ανοιχτά πια τις ερωτήσεις, απαιτούνται σαφείς απαντήσεις μετά την διακοπή του πρωταθλήματος. Είτε θα πρέπει ο Ζαρντίμ να αναθεωρήσει πολλά, είτε να παρουσιάσει αυτά που σχεδιάζει και δεν έχουμε δει ακόμα. Σε κάθε περίπτωση, "έτσι" θα είναι πολύ δύσκολο να γίνει αποδεκτός, όσο κι αν ο Σάββας διατάζει τον κόσμο, που "πρέπει να είναι πολύ ευχαριστημένος και να κρατήσει το έξι στα έξι".

Πηγή :  contra.gr